Ter ondersteuning van de bewoners onderscheiden we binnen Titurel diverse functies en medewerkers. Al onze medewerkers beschikken over een goede opleiding en relevante ervaring, zij onderschrijven de visie en werkwijze van Titurel.
Wij streven naar een langdurige relatie met onze medewerkers. Op deze wijze garanderen wij de continuïteit van zorg, maar vooral ook de betrokkenheid bij de bewoners en de medewerkers onderling; samen maken zij deel uit van de gemeenschap.

Werken bij Titurel: samen onderweg. (ook werken bij Titurel? Klik dan hier voor onze vacatures)

Werken bij Titurel is bijzonder. Titurel vraagt meer van z’n medewerkers dan opleiding en ervaring. Afstand, nabijheid en vertrouwen zijn belangrijk, net als een gevoel voor improvisatie, de wens te willen bijdragen aan een groter geheel. Essentieel is  dat je een goed gevoel hebt bij de bewoners van Titurel. Elke werkdag ben je immers te gast bij hen thuis. Jij helpt hen om binnen én buiten Titurel een goed leven te leiden, niet met hun beperkingen, maar juist met hun mogelijkheden als uitgangspunt.

“Medewerkers en bewoners zijn bij Titurel gelijkwaardig, ze hebben alleen verschillende verantwoordelijkheden”, zegt Lukas van Crimpen (65). Hij werkt al 26 jaar bij Titurel, tegenwoordig als coördinator facilitaire zaken. Hij stelt dat ieder zijn waarde heeft in het geheel van Titurel: “Als de paarden uitbreken kun je dat bijvoorbeeld het beste aan Laurens overlaten. Die vangt ze met twee vingers in z’n neus, en op dat moment heeft hij meer de leiding dan alle medewerkers bij elkaar!”

Maar als het nodig is, moet een medewerker het initiatief kunnen nemen. Dat betekent soms snel schakelen en de juiste toon kiezen. Pedagogisch medewerkster Laura van Achterberg (31) bewijst het als ze op een druilerige maandagochtend een onenigheid tussen twee bewoners moet sussen. Ze droogt de tranen van de ene, terwijl ze de andere met goed advies toespreekt.
Ondertussen is Laura’s collega Catelijne Smeekens (43) bezig een andere bewoner uit bed te halen.  Vandaag zijn twee paar handen en sterke armen nodig om haar op haar plekje aan de ontbijttafel te krijgen.  Als vanzelf zijn de andere, inmiddels aan tafel geschoven bewoners, zorgzaam of belangstellend. Huishond Nova kijkt mee en wordt, nauwelijks zichtbaar, zachtjes geaaid. Tussen de bedrijven door  leert Catelijne alles over de eetgewoontes in Portugal van Machiel, die er met z’n vader op vakantie is geweest.

Niet veel later neemt Catelijne de bewoners mee voor de dagopening. Daar wordt gezongen, en de bewoners mogen allemaal vertellen over wat hen bezighoudt, de leuke maar ook de minder leuke dingen. De dagopening is één van de vaste momenten waaraan de bewoners van Titurel de, voor hen zo belangrijke, regelmaat ontlenen.

Ook de jaarfeesten, zoals bijvoorbeeld St. Jan en St. Maarten  maar ook Kerst en Pasen, zijn belangrijke ijkmomenten voor de bewoners. Het vieren van deze feesten komt voort uit de antroposofische oorsprong van Titurel. “Titurel heeft de mooie dingen uit de antroposofie behouden”, legt Laura uit, ”de feesten, de gemeenschapszin, de spreuken, de liederen.”

Op vrijdagmiddag, tijdens de traditionele weekafsluiting, wordt er samen gezongen en verteld. De bewoners mogen hun weekervaringen vertellen, ze worden bijgepraat over de bouwplannen van Titurel en kunnen laten zien wat ze die week hebben gemaakt op de werkgebieden. Het werk is, net als regelmaat, heel belangrijk voor de bewoners. Lukas legt uit dat het werken de bewoners zingeving biedt, het houdt hen actief en gemotiveerd. In de mattenvlechterij, het  textiel-en keramiekatelier, de cultuurklas,  het houtwerkatelier, het dierverblijf, bij het buitenonderhoud, in de keuken, met de huishoudelijke taken of bij externe projecten werken de bewoners bovendien samen ook mee aan het grotere geheel: de gemeenschap van Titurel en de samenleving daarbuiten. Leuk is dat je als medewerker ook veel leert.

Bij de werkgebieden, maar ook op andere vlakken,  is er  ondersteuning van  vrijwilligers. Judith Leuris (64) is zo iemand. Met haar jarenlange ervaring in de zorg was ze elf jaar geleden op zoek naar vrijwilligerswerk. De vrijwilligersmakelaar van de gemeente Woensdrecht koppelde haar zonder aarzelen aan Titurel. Een goede zet, zo bleek. “Ik voel me hier deel van één grote familie”, vertelt ze, “als vrijwilliger word je hier gezien en gewaardeerd. Bovendien heb je als vrijwilliger meer tijd voor de bewoners dan de medewerkers. Zo kun je echt de krent in de pap zijn!”

Vrijwilliger of niet, als je op Titurel werkt en je kans om “de krent in de pap” te zijn benut, heb je méér dan werk. Dan ben je, zoals Judith het treffend omschrijft, deel van een grote familie. Het Sint-Jan feest en het Kerstspel vieren medewerkers  – met partner en kinderen – bij Titurel, en menig begeleider geeft toe in zijn eigen zomervakantie regelmatig de website te checken om te zien hoe de bewoners van Titurel het maken op hún vakantie. Laura en Catelijne zijn zich bewust van het feit dat hun baan een heel bijzondere baan is, en hoe meer ze er bewust over nadenken, hoe meer ze zich de omvang van het woord “bijzonder” realiseren.

“Dit werk omvat meer dan alleen zorg. Je bent hier nooit klaar. Er is altijd wat te doen en je leert elke dag”, zegt Catelijne, “en elke dag realiseer ik me dat de bewoners evengoed in mijn leven zijn als ik in dat van hun. Ze wonen hier niet voor niets, er is iets waar wij als medewerkers wat mee moeten, maar we zijn te gast in hun huis. Je moet je continu bewust zijn van hoe je je als gast opstelt, maar je ook bewust blijven van de momenten waarop jij het initiatief moet nemen. Je moet creatief zijn en improviseren als dat nodig is.” Laura noemt “vrolijkheid en humor” als belangrijke factoren in haar werk.  Ze beaamt wat Catelijne aangeeft, “je moet hier out-of-the-box kunnen en durven denken.”  Of het nou out-of-the-box-denken is, creatief zijn of improviseren, Laura en Catelijne zijn het erover eens dat daarin de ware professionaliteit van de medewerkers van Titurel schuilt.

Lukas verwoordt dat gevoel in een mooie metafoor: “Titurel kun je zien als een weggetje. Het gebaande pad  geeft de kaders aan, want waar de weg ophoudt begint de berm. Onze bewoners lopen zelfstandig op die weg, met de medewerkers naast zich. Het is onze taak er mee voor  te zorgen dat de bewoners niet in de berm terecht komen. Dat is misschien wel het verrassendste van het werk hier: onze rol is minder bepalend dan je zou denken. Je kunt de problemen van onze bewoners niet “even” oplossen. Je kunt hen wél helpen hun weg te vinden en hun mogelijkheden te benutten.”

Mooi is dat de bewoners het door Lukas geschetste beeld  op hun eigen manier, precies zo vertellen.  “De medewerkers geven goede tips als ik het even moeilijk heb”, vindt bewoner Gert-Jan, “het zijn vrolijke types waar je makkelijk op af stapt.” Bewoner Ton vindt dat medewerkers “veel begrip en veel tijd” moeten hebben voor bewoners. Voor wie zorg nodig heeft, moeten medewerkers die verlenen, maar verder zijn de bewoners eensgezind: “ze moeten ons niet teveel op de huid zitten. Als het goed gaat, gaat het goed.” En zo gaat het op Titurel. Laura en Catelijne voegen een dimensie toe aan die woorden als ze zeggen: “Als het nodig is, staan zij er evengoed voor ons.” Het is dus eigenlijk logisch dat het gevoel en de mening van de bewoners worden meegewogen als er een vacature moet worden ingevuld. Het gemeenschapsgevoel van Titurel is essentieel. “Hier werken”, zegt Lukas, “betekent dat je een relatie aangaat met Titurel en haar bewoners. Dat vraagt iets bijzonders, maar je krijgt er ook iets bijzonders voor terug.”