Knotten in Stampersgat, verhaal door Birgit en Cees Biskop

Donderdag 23 februari 2017, Camping Onder de dijk, Stampersgat. De weersvoorspelling is op z’n slechtst, code geel tot oranje, westerstorm, windkracht 8,9, soms zelfs 10!
We hebben de hele nacht het gebulder al rond ons huis gehoord en de regen op het dak, de georganiseerde knot-dag met de bewoners van Titurel zal wel afgelast worden….denken wij…
Maar niets is minder waar! Al vroeg in de ochtend belt Lukas “Het gaat door! We denken om 10 uur bij jullie te zijn!”
Het was als het sein voor de Elfstedentocht; “It giet oan!”, alle hens aan dek, alle voorbereidingen zijn niet voor niets geweest, de boodschappen niet onnodig gekocht!
De hulptroepen arriveren rond 9 uur; Piet en Annelies met de knotploeg, allen vrijwilliger in het Everland, behulpzaam en bekend met de bewoners van Titurel.
Ook arriveert Dorien, die sinds haar stage bij ons 4 jaar geleden, elk jaar vrij vraagt van school om zo te helpen er een geslaagde dag van te maken.
Potten en pannen komen tevoorschijn, soep- en roerlepels, een kar vol. Gaspitten, boodschappen; blikken soep, koffie, thee, ranja, koeken, broodjes, beleg, pannenkoekenmix, melk en chocomelk.
Annelies heeft de leiding van de catering, zij heeft alles in haar hoofd, wij draaien op volle toeren. De wc’s zijn schoongemaakt, de koffie loopt, thermoskannen worden gevuld, we verwachten 40 man, dus het is aanpoten, maar we zijn op schema. Kaarsjes aan, de kachel brandt, de wind loeit, de knotmannen warmen zich nog even op en dan arriveren de busjes, het feest kan beginnen!
Wat een vreugde bij de herkenning, soms is een naam kwijt maar de meeste ken ik nog, ze komen een voor een naar binnen, geven een hand, kijken rond, Lukas deelt de gereedschappen uit, want daar komen ze voor; knotten, snoeien, zagen, takken knippen, optassen in stapels.
De taken worden verdeeld door Piet en zijn mannen, groepen worden gevormd, ieder doet waar hij of zij goed in is, windkracht 9, code geel, het kan ze niet deren, de zagen fluiten door het hout!
De actuele weersinformatie wordt ons zo nu en dan gemeld door Karen, ze checkt het op haar mobiel,  ook Titurel is online!
Als om 11 uur iedereen weer binnen komt is het tijd voor koffie met koeken. Men warmt zich graag bij de kachel, het is nat buiten en in de polder heeft de wind vrij spel. Maar binnen is het warm en gezellig, drie meiden hebben al snel de luie sofa in beslag genomen en maken gekke selfies, liggen helemaal in een deuk en er wordt druk getagd. Ik weet niet hoe dat moet maar zij weten het wel!
De sfeer is goed, iedereen gaat weer opgewarmd naar buiten, er moet verder gewerkt worden.
Ik maak de wc’s nog eens schoon, de vloer is modderig, wat wil je ook met dit barre weer en de Stampersgatse klei?! We zetten weer koffie en thee en Dorien en ik gaan de 120 broodjes smeren.
Bob, onze steun en toeverlaat in de catering, opent de soepblikken en warmt zowel tomaten- als erwtensoep op, de knakworsten en de chocomelk. Niets ontgaat hem, er zal niks aanbranden, daar kunnen we 100 % op vertrouwen, hij is de kalmte zelve, zo kennen we hem!
Karen en Elke komen af en toe binnen, het is toch wel erg koud buiten, ook Martijn moet even opwarmen bij de kachel, wij horen de nieuwste weerberichten van Karen en dat in Limburg het water hoog staat.
Ik ga eens buiten kijken, daar wordt druk gezaagd op het zaagblok door Ton, Tim en John. Het houtkrat van Cees raakt al aardig gevuld, zie ik. Tim heeft het soldatenpak van zijn vader aan, het ziet er stoer uit en hij heeft het niet koud.
Laurens werkt gestaag door, de bomen langs de kreek verliezen een voor een hun kruin, takken worden keurig op stapels gelegd.
Net als de storm lijkt te verergeren, zoals voorspeld, aldus Karen, is het lunchtijd, iedereen is blij met de warme soep van  Bob, de broodjes en de knakworsten vliegen de pan uit.
Ik heb snel met Dorien drie pakken pannekoekenmix geklopt, zodat Bob met bakken kan beginnen. Dan ontdekt Annelies dat we de bordjes vergeten zijn! Gelukkig komt Lukas met de oplossing; de pannenkoeken worden door hem vakkundig opgerold, voorzien van suiker en stroop en met een servetje is het prima te doen. Met drie pannen tegelijk wordt er gebakken, onze hond speurt naar restjes op de grond en dan is alles op!
De buiken vol, de soezerige warmte, de kaarsjes, gaan we nog iets doen?
Het antwoord is ja! De werkhandschoenen worden weer aangetrokken, de jassen dichtgeknoopt, helmen op, nog even doorwerken, straks is er thee en limonade!
Toontje verplaatst takken in de razende wind, zijn wangen zijn rood. Fay en Elke komen al snel weer naar binnen, ze zijn door en door koud en hoeven nu niet meer te werken. Ook Robert Jan warmt zich graag bij het vuur en Karen heeft last van haar reuma, binnen is beter, en zo kan ze nog even kijken naar wat het weer gaat doen. Ik lees op iemands mobiel “Storm in Nederland, niemand verliest, iedereen wind!” , wat een goeie vondst!
Nog maar eens de toiletten dweilen, wie hier zo hard werkt heeft een schone bril verdiend, zo is dat, en dan is het ineens 3 uur en staan Annelies en Dorien weer klaar met warm drinken en chocolaatjes, iedereen is  tevreden, het werk is gedaan.
De kleding vol modder, de gezichten blozend en de ledematen moe, we nemen afscheid en bedanken elkaar. Wij zijn dankbaar voor de geweldige hulp, het vele werk dat is verricht, de fraai geknotte wilgen, het scheelt ons dagen werk.
Ik merk dat het me altijd weer verlegen maakt dat wij bedankt worden voor de ontvangst. Want juist wij voelen ons bevoorrecht met het vertrouwen dat we krijgen van deze unieke prachtige hardwerkende mensen.
We hopen met Kerst iedereen te zien, en dan wie weet, als het kan … volgend jaar weer in Stampersgat, heel graag!
We zwaaien de busjes uit, ook de knotploeg van Piet pakt zijn spullen bij elkaar en vertrekt. Wij wassen de pannen, dweilen het sanitair, en sluiten af.
Piet en Annelies, Dorien, Lukas, Knotploeg Everland, bewoners Titurel; Hartelijk dank en tot gauw!

[\slideshow]