De ziel van de nieuwe werkplaats

De (ver)bouw(ing)
Afgelopen zomer zijn we gestart met het verbouwen van het dierenverblijf tot nieuwe werkplaats. Daar is in het voorjaar van 2017 al heel wat aan vooraf gegaan; eerst moest immers een ander dierenverblijf voor onze dieren gemaakt worden.  Dat bracht veel werk met zich mee. Er moest opgeruimd, vertimmerd, verzaagd, versjouwd. Toen kon het nieuwe (tijdelijke)  dierenverblijf in gebruik genomen worden en werd de aftrap gegeven het voormalige dierenverblijf  te verbouwen naar: de nieuwe werkplaats.

Al die tijd vonden onze werkgebieden; de houtwerkplaats, het keramiekatelier, de mattenweverij, het textielatelier en de cultuurklas hun veilige haven in het oude gebouw bij De Cluse.
Met de start van de verbouwing van het oude dierenverblijf naar een nieuwe werkplaats, luidden we dus tegelijk een nieuwe tijd in. Het was de voorbode voor zowel een afscheid van het werken op het terrein van De Cluse, als een ‘welkom’ in een nieuwe werkplaats, dichtbij het woonhuis en het monument, op het terrein Soltane.

Verhuizen
In het ‘bouwnieuws’ kon je de werkzaamheden tijdens de zomer, het najaar en het begin van de winter goed volgen. De start van het nieuwe jaar bracht de definitieve verhuizing naar de nieuwe werkplaats. Dat was geen eenvoudige klus; met verbazing – soms zelfs verbijstering – keken we naar alles wat we in de voorbije jaren zoal spaarden en een plek gaven in ons ‘gebouwtje’ op de Cluse.
Er werd, onder regie van Koen, teamleider werkgebieden, héél veel verhuisd. Gelukkig maken ‘vele handen, licht werk’, en al in januari konden de deelnemers aan de werkgebieden hun intrek nemen in de nieuwe werkplaats.

Eerst ging dat nog onwennig, maar al snel voelt ieder zich thuis op de nieuwe stek, waar het, dankzij de vloerverwarming, behaaglijk warm is. De kachel wordt gemist, niet zozeer om zijn warmte, maar wel om het knapperend vuurtje wat gezelligheid – een andere soort warmte – brengt. Met het verstrijken van de tijd zal ook de kachel weer zijn plek krijgen. Tot het zover is, stoken we lekker af en toe ‘een fikkie’ buiten, in de vuurkorf.

Grondsteen
Het gebouw bij De Cluse kreeg haar betekenis met het leggen van de grondsteen – die de ziel van de plaats in zich geborgen weet. Die ziel willen we behouden.
Daarom wandelden we, op een regenachtige tweede februari, gezamenlijk naar het terrein van De Cluse, waar Lukas ons herinnerde aan het begin van de werkgebieden op deze plek, in 2009, en hoe toen de grondsteen geplaatst werd. Heel voorzichtig pakten een aantal bewoners dan de grondsteen op en legden hem in de bare, waarna we samen, de bare gedragen door vier bewoners, terug wandelden. Door het bos, naar de nieuwe werkplaats.
Hier  vertelde Janny over hoe de bewoners samen nadachten over welke woorden en waarden bij deze  werkplaats horen. Mischa maakte de vertaalslag naar een mooie tekst; een nieuwe spreuk.

Samen met de spreuk, kreeg de grondsteen zijn eigen plek – in een nis – meteen als  je de werkplaats binnenkomt.